rapunzel

całe swoje życie oparłam na jednym filarze. niezależności. prawdziwej. jestem niezależna finansowo, decyzyjnie, emocjonalnie.

[mój ojciec – rzeźbiarz i główny architekt mojego pragnienia emancypacji patrzy z dumą na moją postawę, na swoje dzieło.]

i nagle coś się zmieniło. postanowiłam złamać zasadę. dla mnie ważną. która była gwarancją łatwości i wygody życia.

bałam się bliskości kogokolwiek. nigdy nikt mnie nie znał. starannie dbam o to aby poszczególne kręgi moich znajomych nie zazębiały się za bardzo. żeby się między sobą nie znali. aby nie mogli konfrontować odbioru mojej osoby. dla każdego byłam kim innym i czym innym. ale zawsze miałam swoją drogę, którą sama sobie wybierałam. to była moja decyzja.

do tej pory byłam towarzyskim samotnikiem.

wakacje, przyjaciele, imprezy, martini, muzyka, namiętny sex, chłodne pożegnania - byle przed świtem. zawsze przed świtem.

czasami nawet nie pytałam jak ma na imię. nie chciałam żeby dzwonił. czasami był godny uwagi - mógł mnie czegoś nauczyć. nie oczekiwałam nic poza tym, że zostanę nad ranem bezszelestnie porzucona. uwielbiałam to.

ale otworzył mi oko i pokazał, że ja mam również i takie potrzeby.

a może to dlatego, że ta miłość była taka inna?

kochałam się z nim, a potem, rano powiedziałam mu dzień dobry. przez dwa tygodnie razem jedliśmy, spaliśmy, myliśmy zęby, kochaliśmy się. a ja tęskniłam. po raz pierwszy chciałam żeby mnie ktoś całował. chciałam żeby mnie obejmował. dawał mi spodnie kiedy wpadnę do wody w trakcie nocnej wędrówki. cieszyłam się, że mam się na kim oprzeć, gdy bałam się śmiertelnie swojej poschizowanej wyobraźni. nie łączyło nas nic więcej.

ale nie tęskniłam konkretnie za nim. nie. to jeszcze dziecko. 19 letni szczeniak, który sam dąży do swojej emancypacji i poszukuje swojej definicji życia.